Zeven vrouwen en één man
zaten in twee schuitjes
en twee trekkershutjes
vijf dagen met elkaar “opgescheept”.
Een week roeien in Groningen (een peroonlijk relaas)
Aangezien iedereen deze korte vakantie had verdiend,
was het weer uiteraard faaantaaastiiisch!!!!
Elke dag volop regen en windkracht zes (tot acht?)
Opdat de beginnende toerroeiers (de jonkies) vooral niet te hard van stapel konden lopen en de ervarenen (de oudjes) het met gemak bij konden houden. En zo hoort het ook!
Om veel ervaring op te doen en vooral de angsthazen te testen stonden er ook donder, bliksem en ronddraaiende winden op het programma. En dat natuurlijk op plaatsen waar niemand het eventueel zinkende schip stiekem zou kunnen verlaten. Ja, een enkeling had reeds zijn rugzakje stevig in de armen geklemd! En een ander dacht veilig te zijn door onder een brug maar in een peiler te klauteren.
Hoe kan het eigenlijk als je een rondje vaart en je steeds maar tegenwind blijft houden?
Om vooral geen sleur te laten ontstaan met alleen maar wind regende het af en toe met bakken tegelijk. Als je dan net toevallig de touwtjes in handen hebt, moet je niet proberen wat plastic aan te doen. Een ervaren rot in het vak deed niet kinderachtig en had zelfs helemaal geen regenkleding aan: “daar kan je immers niet in roeien en nat wordt je toch met al dat rubber aan”.
Leuke plannen zat: ’s avonds de bootjes in ‘the middle of nowhere’ achterlaten en als een stelletje ongeregeld met de trein terug.
Minstens 15 minuten uittrekken om acht maal een treinkaartje te pinnen!
Vervolgens ’s nachts geen oog dichtdoen vanwege de ‘in de steek gelaten’ bootjes.
Was dit nu wel zo’n goed plan?
Iedereen was de volgende ochtend zowaar op tijd uit bed en in de trein. Berouw komt na de zonde. We konden niet snel genoeg terug om te kijken of onze speeltjes niet weggespoeld waren.
Vandaag werd het programma uitgebreid met het leeghozen van de beide boten. Het was leerzaam om te zien hoe “het water naar de zee werd gedragen” door de meest ervaren mensen uit de groep. Ook werd er gepoetst en gewreven, om de onbewuste schuldgevoelens af te reageren. Nadat de boten eindeloos vertroeteld waren en wij een thermosfles met koffie eerlijk hadden gedeeld, konden we weer opnieuw het woelige sop kiezen.
Ook ’s avonds waren sommige mensen nog erg druk: er moest immers flink gestudeerd worden op de waterkaarten. Onmisbaar is dan uiteraard liniaal, potlood (vooral géén pen!) en papier. Toch lastig als iedereen zijn puntenslijper is vergeten!
Een aantal mensen zien dat studeren niet zo zitten in vakantietijd en storten zich vol overgave op de afwas.
Heerlijk toch, dat zijn pas de èchte waterliefhebbers, òp het water en ìn het water!
Eén avond zelf koken is toch wel voldoende. Dus herberg “de Gouden Karper” deed de rest.
Gelukkig zijn er altijd mensen die hun bananen-split liefhebbend delen met hun buurvrouw. Ze offeren zich echt op voor de ander, want eigenlijk wilden ze helemaal geen ijs en zeker niet zo’n grote!
Als je nieuwsgierig bent dan wil je weten wat er in dat mooie koffertje zit dat dagelijks in die ene boot ligt…
Waar zo’n avondje doorzakken al niet goed voor is. Onverwachte familiebanden met het dorp bleken “boven water te komen”. De herbergier wist er alles van en bezat een kast met boeken uit vervlogen tijden. Je zal maar een voorvader hebben die hier burgemeester is geweest. En als je dan van zo’n chique kom-af blijkt te zijn, krijg je uiteraard van de waard een paraplu te leen (ja, voor de regen natuurlijk!) om droog naar je armzalige hutje terug te kunnen keren.
Als je nieuwsgierig bent dan wil je weten wat er in dat mooie koffertje zit dat dagelijks in die ene boot ligt. Onze enige man bleek de beheerder van het koffertje te zijn. Om het zaakje, bij tegenslag, drijvende en roeiende te houden, bevatte het koffertje een ware schat aan spullen: een fietsband, moeren, schroeven, tape, tang, enz. (Fietsbanden zijn toch voor fietsen, of heb ik dat altijd verkeerd begrepen?).
Wat opviel was dat dit koffertje, de waterkaart, de koffie én de stroopwafels notabene altijd in de andere boot lagen. Zeker een stiekeme truc om te voorkomen dat onze boot zou demarreren. (Het is toch gewoon bespreekbaar dat wij onze enorme snelheid en vaardigheid wat meer in toom houden?).
Aangezien de groep zeer democratisch functioneerde (iedereen had het voor het zeggen, dus je raakte niet uitgepraat; echt gezellig!) noteer ik hier de diverse emoties die enthousiast geuit zijn tijdens een goed voorbereid en diepgaand interview:
Hoe voel jij je nu? / Teut!
Hoe was het gisteren? / Buffalo!! ( was dit die teute persoon?)
Onweer, wat zijn ze bang! /(Zeker oude rot in het onweer?)
Wat voor dag is het vandaag? / Dinsdag! (Iemand met ècht vakantiegevoel of wéér die teute persoon? Het was woensdag namelijk)
Hoe zal het verder gaan deze week? / Winderig! (Is deze persoon gek op uien?)
Dagje tuttelroeien door slootjes (speciaal kruisje voor nodig, mag niet iedereen!)
Wil je nog iets kwijt?/ Van de natuur genieten, wandelen,
dorpen bezoeken en lekker uitzakken! (gaat alleen roeien vervelen dan…?)
Prima ervaring,als iedereen zichzelf is …. (hoezo?)
Eerste toertocht, effe wennen. (Had er iemand heimwee? Of moest één man aan zeven vrouwen wennen?)
Zoveelste tocht, gaat altijd goed. (de onverbeterlijke optimist!)
Wat mankementjes…. (niet aan de boot)…Wil vast boeken voor de volgende tocht. (Deze persoon houdt het hoofd nog steeds boven water, ga zo door!!)
Al met al is het een boeiende week geweest waarin we mèt elkaar, maar vooral met de diverse elementen kennis hebben gemaakt.
WAAR GAAN WE VOLGEND JAAR NAARTOE?
Juanita Faasen